Τα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει από πληθώρα φορέων και οργανισμών μια εκστρατεία ενημέρωσης για την αξία της πιστοποίησης στη διαδικασία εμπορίας αγροτικών προϊόντων. Η πιστοποίηση των αγροτικών προϊόντων ορίζεται – εν συντομία – ως η διακρίβωση συγκεκριμένων καλλιεργητικών διαδικασιών που εξασφαλίζουν την ασφάλεια τόσο του παραγωγού όσο και του και τελικού καταναλωτή. Διαφορετικά, είναι η λεπτομερής τήρηση κανόνων ασφάλειας και ποιότητας καθώς και η καταγραφή αυτών. Καλό ακούγεται ως εδώ. Λέγεται επίσης ότι η πιστοποίηση είναι διαβατήριο εξαγωγών και μέσο πωλήσεων. Και αυτό καλό φαίνεται. Είναι ωστόσο έτσι;

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Η ελληνική πολιτεία εκπαιδεύει επιστήμονες γεωπόνους – και μάλιστα με 5ετή φοίτηση – για να εφοδιάσει την αγροτική και διατροφική αλυσίδα με στελέχη που θα καθοδηγήσουν την παραγωγή ασφαλών προϊόντων τόσο για τον παραγωγό όσο και για τον τελικό καταναλωτή. Εξ’ ορισμών η πιστοποίηση αναιρεί το θεσμοθετημένο ρόλο των γεωπόνων είτε του ιδιωτικού είτε του δημοσίου τομέα. Επιπλέον όσοι από τους γεωπόνους επιθυμούν να δραστηριοποιηθούν στην “πιστοποίηση” οφείλουν να πιστοποιηθούν και οι ίδιοι σχεδόν για κάθε προϊόν και για κάθε σύστημα ποιότητας.

Ο παραγωγός που θέλησε να πιστοποιηθεί έγινε εξωστρεφής, κατάφερε να συνεργαστεί, να επιμορφωθεί να κάνει εταιρείες και συνεταιρισμούς, να συνεργαστεί με γεωπόνους, λογιστές, νομικούς (βλέπε διαδικασίες πιστοποίησης, προσθήκη κωδικών στις εφορίες, καταθέσεις καταστατικών σε πρωτοδικεία κλπ, κλπ) να χρησιμοποιήσει πιστοποιημένες εισροές (σπόρους, λιπάσματα, φάρμακα ακόμα και μηχανήματα με ISO), τα χωράφια του να μην γειτνιάζουν με ρυπογόνες περιοχές (άσχετα να καλά καλά δε μπορεί να γνωρίζει τις χρήσεις γης).

Επίσης όντας πιστοποιημένος και πλήρως συμμορφωμένος με τις κοινοτικές προδιαγραφές πήρε και επιδότηση να ξεριζώσει τα αμπέλια του για να φυτεύσει κορωνέικες ελιές ισπανικής προέλευσης (ελέω πιστοποίησης φυσικά) με πυκνή φύτευση. Απαλλάχτηκε επίσης από τον κόπο να κρατά το σπόρο του (αφού άλλωστε δεν είναι πιστοποιημένος).

Για τις πρώτες του ύλες επομένως απευθύνθηκε στα καταστήματα γεωργικών εφοδίων που είναι εφοδιασμένα με τα απαραίτητα πανάκριβα πιστοποιητικά και πωλούν λιπάσματα και φυτοφάρμακα εξειδικευμένα για κάθε καλλιέργεια και όχι από πλανόδιους εμπόρους.

Αφού τελικά επιτεύχθηκε ο άριστος συνδυασμός όλων των παραπάνω καλοπροαίρετων πρακτικών το προϊόν ετοιμάστηκε και προωθήθηκε με όλες τις σύγχρονες πρακτικές ηλεκτρονικού εμπορίου και marketing. Απευθύνθηκε σε αγορά του εξωτερικού η οποία απαιτεί το αντίστοιχο πιστοποιητικό. Για διαφορετική ωστόσο αγορά απαιτείται – δυστυχώς – διαφορετική πιστοποίηση.

Να μην ξεχάσω, οι τιμές παραγωγού είναι άκρως … ικανοποιητικές και ο καταναλωτής ξέρει τι τρώει!

Μάλλον είναι καιρός να ανασκουμπωθούμε και να ασχοληθούμε με την ουσία της αγροτικής μας παραγωγής…