Του Μουσελίμη Βασίλη,

Λίγο πριν την ολοκλήρωση μιας ενδιαφέρουσας χρονιάς για τα αυτοφυή αρωματικά φυτά της Θεσπρωτίας, τόσο από βλάστηση όσο και από συνθήκες συγκομιδής πολλοί είναι οι ενδιαφερόμενοι που σχεδιάζουν τις επόμενες καλλιεργητικές τους – κυρίως – κινήσεις.

Αύξηση της ζήτησης από τη μία πλευρά, περιορισμοί και κατασχέσεις από την άλλη δημιούργησαν ένα κλίμα ζυμώσεων  για τις επόμενες περιόδους.

Ας μη ξεχνάμε ωστόσο ότι τις ιδιαιτερότητες και τα πλεονεκτήματα της αυτοφυούς μας βλάστησης τις οφείλουμε στο γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του νομού- αλλά και της περιφέρειας Ηπείρου-  απέχει από τον όρο ανάπτυξη όπως αφειδώς χρησιμοποιείται  στις μέρες μας.

Έτσι, φυτά όπως η ρίγανη, το φασκόμηλο, το θυμάρι, το μελισσόχορτο και ένα σωρό άλλα είδη, ευδοκιμούν χάρη στην ανόθευτη εν πολλοίς βιοποικιλότητα της περιοχής. Την οποία και προσέχουμε(;) για να έχουμε.

Μήπως η «υποανάπτυξή»  είναι το ισχυρό μας χαρτί που ο πρωτογενής τομέας έχει να χρησιμοποιήσει;