Το ελαιόλαδο κατηγοριοποιείται διεθνώς με πολύ συγκεκριμένα κριτήρια που καθορίζονται από την νομοθεσία. Η κατηγορία που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι το εξαιρετικά παρθένο ελαιόλαδο (extra virgin olive oil – EVOO), η οποία για να χαρακτηριστεί έτσι προϋποθέτει ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ: 1. να υπάρχουν συγκεκριμένα όρια χημικών χαρακτηριστικών (π.χ. οξύτητα μέχρι 0,8) ΚΑΙ 2. να ΜΗΝ υπάρχουν γευσιγνωστικά ελαττώματα.

Τα χημικά χαρακτηριστικά προκύπτουν από τη χημική ανάλυση σε κατάλληλα διαπιστευμένο εργαστήριο και τα οργανοληπτικά σε αναγνωρισμένο πάνελ γευσιγνωστών. Οι γευσιγνώστες είναι εκπαιδευμένοι και αναγνωρισμένοι για αυτή τη δουλειά.

Τα τελευταία χρόνια γίνονται πολλές κινήσεις ιδιαίτερα αξιόλογες στη χώρα μας στην παραγωγή και διάθεση πολύ ποιοτικών ελαιόλαδων. Έχουν επενδυθεί σημαντικά κεφάλαια σε γνώση και χρήμα και ανταγωνίζονται να βρουν ανάλογη θέση στο δύσκολο ανταγωνισμό.

Ταυτόχρονα, παράγεται μια όχι ασήμαντη ποσότητα ελαιόλαδου που είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω σκοπιμότητας σημαίνεται ως εξαιρετικά παρθένο χωρίς να έχει καμία σχέση με την ανώτερη αυτή κατηγορία. Αποτέλεσμα αυτού είναι να εμφανίζονται και να κυκλοφορούν ελαιόλαδα ακατάλληλα να ονομάζονται «εξαιρετικά παρθένα». Αυτό έχει ως συνέπεια: 1. την παραβίαση εθνικής και κοινοτικής νομοθεσίας, 2. τη δυσφήμιση του ελληνικού ελαιόλαδου. Κάτι που ξεκινά ως αθέμιτος ανταγωνισμός καταλήγει στην υποβάθμιση και αναξιοπιστία του εθνικού μας προϊόντος στη συνείδηση του καταναλωτή.

Πολλά μπορούν να γίνουν πολυεπίπεδα. Το πιο σημαντικό όμως από όλα είναι η γνώση και η ενημέρωση. Οι θεωρητικές πληροφορίες είναι παντού αναρτημένες στο διαδίκτυο, οι πρακτικές επαφίενται στη διάθεση του πόσο θέλει κάποιος να εντρυφήσει. Και ενώ για τον ερασιτέχνη η διάθεση ενημέρωσης μπορεί να είναι διαφορετική, για τον επαγγελματία είναι υποχρέωση.

Μια καλή αρχή για τη θεωρητική ενημέρωση είναι το άρθρο της συναδέλφου Αννίτας Ζάχου εδώ.